Het onvermijdelijke is geschied: SC Veendam is verleden tijd. Lastig te verteren, maar wel realiteit. Een kat heeft negen levens. De veenkoloniale voetbalclub heeft er al vele meer gehad.
Aan Henkie de Haan heeft het niet gelegen. Hij vocht voor zijn cluppie zoals hij ooit voetbalde: technisch niet perfect maar met volle inzet en enthousiasme.
Het is veel eerder mis gegaan. Op bestuurlijk gebied. Goochelen met cijfers is al sinds jaar en dag een tweede natuur van Veendam-bestuurders, die kwamen en gingen. Ze hadden nog één ding gemeen: ze slaagden er steevast niet in uitgaven en inkomsten in evenwicht te brengen en te houden. En nog wat: (sponsor)contracten waren bepaald niet waterdicht of raakten zoek. Ondanks die voortdurende rommelpot werd Veendam tig keren gered om even zovele malen weer in de problemen te komen.
Conclusie: de bestuurders hebben er met z'n allen een financieel rotzooitje van gemaakt. Keer op keer. Jaar in; jaar uit. Met slechts spaarzame uitzonderingen. En dan hebben we het nog niet eens over de opeenvolgende Raden van Bestuur/Toezicht. Stonden er bij, keken er naar en deden niets.
Is het dan een wonder dat respectabele bedrijven ver wegbleven en -blijven van de Langeleegte? Draagvlak en vertrouwen moet je verdienen. Zeker in deze economisch lastige tijden.
Kortom, de actie van Henk de Haan was hartverwarmend, maar o zo kansloos. Met dank aan een schier eindeloze reeks incapabele bestuurders en directeuren.