Hij was er bijna. Gestrand in het zicht van de haven. Een briefje & liefje te ver. En weg is de droom: het partijleiderschap van zijn CDA.
Zelf twijfelt Henk Bleker geen moment. Kat in 't bakkie. Aan zelfvertrouwen heeft het hem nooit ontbroken. Wat kan hem overkomen? Geliefd in brede kring, populair in eigen partij en op het binnenhof.
Niet weg te slaan ook van de buis. Op handen gedragen en lange tijd niet al te kritisch benaderd door opiniemakers als Matthijs van Nieuwkerk en Pauw & Witteman. Is er kind aan huis.
De overwinning ligt kortom voor het grijpen. Succes maakt blind. De man die zichzelf zo graag neerzet als nuchtere Groninger, verliest de werkelijkheid uit het oog. Gaat zweven en wordt overmoedig. Wat kan Henk Bleker - ook wel de kleine Napoleon van Vlagtwedde genoemd - immers gebeuren?
Juist dan gaat het mis en is er geen houden meer aan. Met het Mauro-briefje als genadeklap. En als toegift nog het nodige gedoe rond de Reiderwolderpolder en nu dan die op zich onschuldige verhouding met een 26-jarige NRC-journaliste.
Henk Bleker is - zeker bij de eerste kennismaking - een aimabel mens. Soepel, open en belangstellend. Althans, zo weet hij het te brengen. Aan uitstraling absoluut geen gebrek. Heb hem hele zalen vol criticasters voor zich zien winnen in zijn periode als gedeputeerde in Groningen. Met op het juiste moment een grap en grol, een en al begrip en waar nodig een luisterend oor. Bovenal spreekt hij de taal van zijn toehoorders. Wie dat ook mogen zijn. Schakelen kan hij als geen ander.
En als hij ietwat in 't nauw komt draait hij zijn hand niet om voor een toezegging meer of minder. Die hij daarna nog weleens wil vergeten of niet waarmaakt. Dat dan weer wel. Bleker houdt wel van een leugentje om bestwil. Of nog wel wat meer.
Henk houdt er zo zijn eigen hoeksteentjes op na. Maar: hij is in het Haagse zeker niet de enige. Zelfs niet binnen zijn eigen Christen Democratisch Appèl. Je kunt hem op amoureus gebied hoogstens verwijten dat zijn timing wat onhandig is. En een journaliste schaken houdt toch een zeker risico in.
In zijn periode als gedeputeerde staat Henk Bleker niet bekend als een al te harde werker. Hij kiest zo zijn momenten. "Of," zoals een oud-collega gedeputeerde het zegt, "Henk weet precies wanneer het er op aankomt. Dan is hij er ook. En voor de rest gaat hij volkomen zijn eigen gang."
En dat laatste heeft hij op werkelijk alle fronten gedaan. Hoe dan ook verdient de wijze waarop Henk Bleker zichzelf in het Haagse op de kaart heeft gezet respect. Daar heeft Henk Bleker geen spin-doctors en/of hele legers voorlichters voor nodig gehad. Allemaal eigen verdienste van de kleine man uit Oost-Groningen.
Net zo goed als het aan hem zelf te wijten is dat nu het tij is gekeerd. En wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten. Al is dat in aangenaam, jeugdig gezelschap.